Vandaag gaat de film Hardcore Never Dies van Jim Taihuttu in premiere, starring…. één van onze tapijten! We snappen uiteraard prima dat je wat demping kunt gebruiken bij het luisteren van de gemiddelde gabber-plaat en daar kwam onze Afghan/Modern van 253x182cm natuurlijk goed bij van pas! Onze tapijten hebben wel vaker in Nederlandse speelfilms gelegen, zoals bijvoorbeeld in De Held. De 4-sterren recensie van Hardcore Never Dies uit de Volkskrant:
Hardcore Never Dies, over Rotterdamse gabbers in de jaren negentig, is met veel bravoure én oog voor detail gemaakt
Juist omdat de oude hardcore-cultuur zo knap tot leven wordt gewekt, is het teleurstellend dat de film er niet erg diep in duikt: de misdaadplot, die zich net zo goed ergens anders had kunnen afspelen, voert uiteindelijk de boventoon. ‘Zoek maar eens op wat Nietzsche heeft gezegd over Beethoven’, zegt een conservatoriumdocent tegen de 17-jarige Michael (Joes Brauers), die net auditie heeft gedaan voor de piano-opleiding. Michael heeft volgens de docent een aardige techniek, maar het gevoel ontbreekt.
Hardcore Never Dies speelt zich af aan het begin van de jaren negentig, dus om iets op te zoeken moet Michael naar de bibliotheek. Het citaat over Beethoven weet hij uiteindelijk te vinden. Het gaat over de Negende symfonie, muziek die volgens Nietzsche het gevoel kan geven te zweven tussen de sterren, steeds verder van de aarde, dromend van onsterfelijkheid.
Tegen die tijd heeft Michaels oudere broer Danny (Jim Deddes) hem laten kennismaken met de gabberscene in Rotterdam. De subcultuur met zijn opgevoerde housemuziek, meer dan 160 beats per minute, heeft Michael al snel in de greep. De keiharde hardcore tilt hem hoger op dan Beethoven ooit gelukt is. Dat, en de xtc-pillen natuurlijk.
Voor Danny, een gabber van het eerste uur (kaalgeschoren hoofd, Aussie-trainingsjack en Nike Air Max), is een burgerlijk leven veel te benauwend. Zijn ouders hebben hem al vroeg het huis uit geschopt. Michael staat op een kruispunt. Het vrije leven van Danny en zijn vriendin Priscilla (Rosa Stil) lijkt aanlokkelijk, maar algauw raakt hij betrokken bij de pillenhandel van zijn broer. De waarschuwingen van zijn vader zijn misschien wel terecht.
Jim Taihuttu debuteerde in 2011 samen met Victor D. Ponten met de roadmovie Rabat en regisseerde vervolgens in zijn eentje de veelgeprezen misdaadfilm Wolf (2013) en het oorlogsdrama De Oost (2021), over de koloniale oorlog in Nederlands-Indië. Met deze film over Rotterdamse gabbers blijft Taihuttu trouw aan een bekend thema: ook dit keer gaat het over opgroeiende jongens op zoek naar houvast.
Hardcore Never Dies is met veel bravoure én oog voor detail gemaakt. Het tijdsbeeld klopt, van schoenen en kapsels tot het nagebouwde interieur van de allang gesloopte Rotterdamse Energiehal. Juist omdat de oude hardcore-cultuur zo knap tot leven wordt gewekt, is het teleurstellend dat de film er niet erg diep in duikt: de misdaadplot, die zich net zo goed ergens anders had kunnen afspelen, voert uiteindelijk de boventoon. Daarnaast wordt het dilemma van Michael op nogal voorspelbare wijze afgeraffeld.
Een serieuze ode aan de gabbercultuur is Hardcore Never Dies daarmee niet geworden – zo’n film komt er hopelijk nog wel. Wat Taihuttu wel uitstekend kan, is een milieu schetsen vol geloofwaardige en gedenkwaardige losers en dromers. Het personage Danny, met manische energie gespeeld door Deddes, is er een om niet snel te vergeten. Om uit de schulden te komen, kiest hij telkens de vlucht naar voren, tot hij volledig boven zijn macht grijpt. Een masterclass in escapisme.
Hardcore Never Dies is vooral een indrukwekkend verslag van het verlangen naar extase: van de zoektocht naar de roes tot de prijs die betaald moet worden. Een trip naar de sterren eindigt meestal met een val op aarde.
Hier onder de trailer van deze film:
